Nie bądź żyła, oddaj krew! :)

Dzisiejszy post niezwiązany będzie z kosmetykami. Mało tego – co niektórych temat może brzydzić, więc co wrażliwszym mówię już teraz – jeśli nie lubicie tematu oddawania krwi, darujcie sobie ten post. Nie mówię tego złośliwie, po prostu nie chcę fundować Wam nieprzyjemnych doznań :(

„Krew należy do najpotężniejszych leków, jakimi dysponuje medycyna. Od wielu lat – a ostatnio coraz częściej, pojawiają się doniesienia o próbach wytworzenia tzw „sztucznej krwi”, jednak krytyczne oceny tych preparatów wykazują, że mają one złożoną budowę chemiczną oraz krótki okres utrzymywania się w krążeniu. Badania wciąż trwają, lecz nie rokuje się, że szybko zostaną uwieńczone sukcesem. Nie wydaje się więc, by aby w najbliższym czasie substytuty erytrocytów mogły zastąpić tradycyjne przetaczanie ludzkiej krwi lub jej składników i choć zmieniają się metody leczenia, udoskonalają się techniki pobierania, przetwarzania i przetaczania krwi, jej jedynym źródłem w dalszym ciągu jest zdrowy człowiek. A zatem – zorganizowane krwiodawstwo, oparte na współpracy oraz współdziałaniu transfuzjologii ze zdrowymi, uświadomionymi dawcami będzie nadal niezmiernie ważne i potrzebne.” - (broszura informacyjna wydana przez Ministerstwo Zdrowia)



Kilka faktów na temat krwiodawstwa

Tak przedstawia się procentowy udział grup krwi w polskiej populacji:

1% AB Rh-	7% AB Rh+
2% B Rh-	15% B Rh+
6% 0 Rh-	31% 0 Rh+
6 A Rh-	32% A Rh+

Jak widać w tabelce, Rh- ma tylko 15% populacji, więc stanowi to problem i tej krwi często brakuje :(

Dawcą krwi może zostać zdrowa osoba w wieku 18-65 lat, posługująca się językiem polskim, ważąca nie mniej niż 50kg, legitymująca się dokumentem ze zdjęciem stwierdzającym tożsamość wraz z adresem zamieszkania/zameldowania i numerem PESEL.

Obawiam się, że resztę będziecie musieli doczytać sami w Internecie (choćby przeciwwskazania – http://www.krwiodawcy.org/dyskwalifikacje) bo ten post zaczyna się robić już zbyt długi, a to drastycznie zmniejsza jego szanse na bycie przeczytanym do końca ;)

Jak to było ze mną:

Nigdy nie rozumiałam ludzi oddających krew. Może inaczej – rozumiałam dlaczego to robią i sama też zbierałam się od kilku lat, ale nie rozumiałam jak to robią, że przezwyciężają strach. W końcu tyle razy nasłuchałam się jaka to igła do pobierania krwi jest gruba, samo jej wkłucie i pobieranie krwi bardzo boli, personel medyczny może przez nieuwagę zarazić chorobami, a na koniec organizm może sobie nie poradzić i można zemdleć. Faktycznie, bardzo przyjemne doświadczenie, nie mówiąc już że krew zawsze była dla mnie pewnego rodzaju świętością i nie wyobrażałam sobie, bym mogła sama tak po prostu usiąść na fotelu i oddać pół litra tej świętości. Nie wyobrażałam sobie – aż do tego piątkowego poranka.

Moja koleżanka z roku oddała krew kilka dni wcześniej i to dało mi trochę do myślenia. Zniosła to tak po prostu, bez większego stresu. Pomyślałam – skoro ona może, to ja też. Po zajrzeniu na stronę internetową, na której podane były zapasy danych grup krwi uznałam, że może nie będzie konieczne, bym oddawała swoją – w końcu mają jej spore zapasy i w sumie jej nie brakuje. Ostateczną decyzję podjęłam jednak trochę podświadomie, kiedy przypadkiem usłyszałam, że na dniach na mojej uczelni organizowana będzie Wampiriada. Powiedziałam sobie - „pójdę”.

No i teraz najśmieszniejsza część tej historii... Widzicie, każdy ma swoje lęki. Jeden boi się myszy, drugi pająków, a Kot bał się igieł medycznych i strzykawek. Panicznie. Lęk ten był pamiątką po przebytym w dzieciństwie zapaleniu płuc, które miałam leczone zastrzykami domięśniowymi – o ile trafiłam na pielęgniarkę z podejściem do dzieci, kończyło się na chwilowym bólu, ale pewnego dnia trafiłam na rzeźniczkę. Trzy dni nie mogłam usiąść, ową pielęgniarkę jeszcze kilka lat omijałam szerokim łukiem, a lęk przed sprzętem do iniekcji został mi jeszcze na długo – nieco oswojony poprzez pobyt w szpitalu, ale tak naprawdę utrzymywał się on aż do Wapiriady. Generalnie jestem osobą, dla której walka z własnymi lękami czy ograniczeniami bywa bardzo satysfakcjonująca i owocna. Poprosiłam tą samą koleżankę, która oddała krew wcześniej, by poszła tam ze mną – tak na wszelki wypadek. Gdybym chciała uciekać miała po prostu przypomnieć mi po co tam poszłam, a powodem oficjalnie było krwiodawstwo, nieoficjalnie - chęć przezwyciężenia lęku. A że pomogłam przy tym oddziałowi krwiodawstwa to inna sprawa :)

Na szczęście obyło się bez prób ucieczki i po wstępnej papierkologii + pobraniu próbki krwi do wstępnych badań zostałam zakwalifikowana jako zdolna do oddania krwi. Byłam przerażona (oczywiście próbowałam nie dać tego po sobie poznać), ale panie pielęgniarki były tak miłe, że z każdą minutą bałam się jakoś mniej. Oczywiście odwróciłam głowę podczas wbijania igły i pielęgniarka po rozmowie ze mną wiedziała, że boję się igieł, ale... prawdę mówiąc myślałam, że będzie gorzej. Byłam zaskoczona, że przebiegło to tak szybko, a ból był porównywalny ze szczypnięciem – czyli w sumie to nie był nawet prawdziwy ból. Igły nawet nie widziałam, bo pani pielęgniarka bardzo szybko ją zakleiła. Potem dostałam piłeczkę do ściskania i spędziłam na fotelu około sześciu minut... a rozpierała mnie wręcz nieziemska duma. To było takie „Cholera, jednak dałaś radę”.

Nalepka, którą dostałam po oddaniu krwi :)

Resztę tego dnia spędziłam w bibliotece i na uczelni. Nie zemdlałam, czułam się może troszeczkę osłabiona i drażniło mnie że muszę tak uważać na rękę – w tym miejscu powinnam podziękować koleżance za to, że znosiła mnie taką 'niepełnosprawną' przez co najmniej godzinę – ale jednak radość z pokonania własnego strachu była silniejsza. Wiem, że to brzmi śmiesznie - „głupia Kota się cieszy, bo mimo strachu oddała krew”. Wiem, brzmi przyziemnie, ale walczyłam z tym lękiem wiele lat i dziś wiem, że powinnam była odważyć się wcześniej. Wiem też, że to nie była moja ostatnia wizyta w punkcie krwiodawstwa – a skoro ja dałam radę, to część z Was, tych wciąż niezdecydowanych, również.

To jak? Spróbujecie? :)

Pozdrawiam! 

PS: Na koniec inna historyjka od Kota. Miałam kiedyś koleżankę, która miała jedną z tych rzadkich grup krwi - konkretnie 0 Rh-. Z tego co wiem, tej krwi brakuje zawsze. W moim mieście zdarzył się wypadek samochodowy - ot, głupota, dwójka ludzi ścigała się samochodami i jeden z nich miał właśnie tą samą grupę krwi. Potrzebował jak najszybszej transfuzji, ale... nie było krwi. W mediach szybko pojawiły się apele o oddanie krwi przez mieszkańców posiadających tą grupę, a koleżanka... powiedziała, że nie pójdzie. Jej wytłumaczeniem było to, że "skoro idiota się ścigał, to zasłużył na śmierć".
Pamiętam to straszne oburzenie, które mnie wtedy ogarnęło. Rozumiem, mogła nie chcieć oddać krwi i szanuję to - ale nie dawało jej to prawa do takiej oceny sytuacji. Gdyby gość chciał umrzeć, po prostu rozpędziłby się, wpakował na drzewo i po problemie - a tak po prostu nie popisał się mądrością czy odpowiedzialnością, co nadal nie czyniło go z miejsca kandydatem na tamten świat. Zresztą, był młody, miał żonę i dwuletnie dziecko, więc wątpię by spieszyło mu się do grobu. Dziewczyna obecnie sama jest zamężna i ma dziecko w podobnym wieku - zastanawiam się, jak by się poczuła, gdyby sama znalazła się w takiej sytuacji? Oczywiście nie życzę jej tego, ale czasem żałuję, że jej o to nie zapytałam (i już nie zapytam, bo z pewnych powodów zerwałam tę znajomość).

Nigdy nie zakładajcie, że - skoro ktoś robi coś niebezpiecznego - zasługuje na śmierć. Nie wolno tak myśleć - po prostu nie. Myśląc w ten sposób wszyscy, prędzej czy później wzajemnie się pozabijamy, a nie nam decydować kto żyć powinien, a kto nie.